مقدمه
هوالعزیز
فرارسیدن اربعین حسینی را خدمت آقا صاحب الزمان(عج)
و تمام دوستان گرامی تسلیت عرض می نمایم.
هر انسانی را می نگرید، حتی آنها که از ستون های مال، مقام و دانش بالا
می روند و احساس بزرگی و آسایش می کنند، از آرامش معنوی تهی اند. چرا
که گمان می کنند و چه درست گمانی است که آنچه باید باشند و توانش را دارند،
نبوده و هیچکدام از آنچه بدست آورده اند راضی نیستند.
بله، زندگی راهی است که باید به گونه ای آراسته شود تا آن من متعالی را از
منی که اکنون خام است، برهاند و دیگر کسی نفسش تنگی نکند، آرام ببیند، آرام
بماند و آرام بسان آخرین ریتم های پیانو، خواب های طلایی بمیرد و این مردن،
شروع تولدی دیگر، و بالاتر باشد. ولی آنچه در بین این راه مهم ترین مساله است،
همان پیله هاست. آن پیله ها چیست؟
آری ...! سبک زندگی ای هدفمند است به سوی آنچه ترسیم شده، اما آن کدامین
پیله است که کرم من اکنون را، به آنچه شایسته و بایسته بودنش است، بدل کند.
گویا بهتر است اینجا از مادر طبیعت روی گردانده و پای درس بزرگ معلم
بشریت، تاریخ، بنشینیم و جواب این سوال را از او جویا شویم. چرا که یافتن
چنین سبکی از زندگی بسیار مشکل است. مگر بررسی سیر تاریخ آنهایی که
آسمانها را در نور دیده و به زمین باز بازگشته اند، آنهایی که در گذران گذشته
زمان، پیشتر ازمردم دور و برشان، صاحبان تکنولوژی، سوپر تکنولوژی و
های تکنولوژی شده اند، یعنی تسخیرطبیعت مریی، نامریی و ماورای طبیعت.
عجیب است مردان بزرگی در گذشته نه چندان دور، شواهدی زنده ترازتمامی
فسیلها و سنگواره ها بجا گذاشته اند که گویای تسلط آنها بر فیزیک و متافیزیک
بوده است، همچون تصرف در زمان و مکان، اژدها نمودن عصای بیجان،
زنده نمودن مردگان و به چشم برهم زدنی عروج زمین به آسمان.
لائوتسه، کنفوسیوس، بودا، زرتست، موسی(ع)، عیسی (ع) و محمد (ص)،
افتخارات بشرند که سبک زندگی بر گرفته از حیات آنها، ما را به آنچه باید
باشیم، راهنمایی می کند. بیایید بیابیم آنها اگر امروز بودند، چگونه می زیستند.
تفسیر آنها از زندگی، تغییر ما در حیطه دانستن، دیدن و چشیدن حیات به
دنبال خواهد داشت. اگر همه در یک خانه جمع شوند، جدالی با هم نخواهند
داشت. چون ارزشهایشان یکی و روشهایشان هم گرچه متفاوت است، اما
قابل جمع و تکمیل است. چرا که اقتضای زمان و مکان و بلوغ بشر در
فهم آن، تفاوت ظاهری را بوجود آورده است.
باید بیابیم دین هایی که در زمان خودشان آدمی را به سوی هر آنچه معقول
بوده، میخواندند تا عاقل شود، اگر امروز با هم جمع آیند، به چه سویی فرا
می خوانند!
...... پیله ای که این شاه پرهها به ما توانمندان در خامی نشسته می آموزند،
چیست؟
پیله ای که پروانه نهفته و خفته در درونمان را شکفته می کند، کدام است؟
زندانی که دیوارهای باید و نباید عقلانی اش، مارا به آزادی حتی از خود
می خواند، کجاست؟
زندانی به تمام معنی متفاوت، یعنی بخلاف ظاهر مستبدش، نرم و مهربان و
خیر خواه چگونه است؟
در این رساله ما بر آن شده ایم که توصیه های بزرگوارانه شاهان پرواز دیروز
را به روز در آوریم و در شیوه زندگی فردی و اجتماعی، پیشکش تشنگان
آزادی زندانهای طبیعی و خود ساخته نماییم. لذا از تمامی بزرگوارانی که
لذتی از تجربه های روش مند آزادی چشیده اند، عاجزانه استدعا دارم که
خردمندانه بربنده خرده گیرند و در تکمیل این رساله، یاری ام نمایند. باشد
حلقه گمشده زنجیر صنعت و طبیعت را در سنت بتوانیم باز جسته و از
گم گشتگی و حیرت بشریت امروز، اندکی بکاهیم.
( ادامه دارد)
